Hoofdstuk 10

Sjors!

 

Het is inmiddels weekend geworden. Die zaterdagmorgen zitten Sjors, nog een beetje suf, Janet en Claire aan het ontbijt. Sjors is de avond tevoren laat thuis gekomen. Hij heeft een strandfeest gehad aan de kust van het IJsselmeer met klasgenoten en een stel vrienden.

“Hoe is het geweest, de afgelopen dagen?” vraagt zijn moeder.

“Huh,….o, eh…. wel oké hoor.” antwoordt Sjors.

“Nog niet echt uitgerust, jongen?”

“Nee, ik ga zo weer terug naar bed. Ik heb een beetje hoofdpijn!”

“Ja, drank maakt meer kapot, dan je lief is!” voegt Janet toe.

Sjors staat direct op, en onder het weg strompelen zegt hij: “Ik zit echt niet op jouw commentaar te wachten, zusje! Doei!”

Als Sjors verdwenen is zegt Claire: “Ik ben nog steeds wel een beetje ondersteboven van wat we gisteren hebben beleefd!”

“Ik was ook wel erg geschrokken van dat vliegtuig en die ontploffende kar! Het was verschrikkelijk om dat te zien gebeuren!” reageert Janet.

“Maar, wat me nog steeds verwonderd is die opmerking van Lotte over Huib. Zullen we dat eens even aan hem gaan vragen?” stelt Claire voor.

Janet is ook wel heel benieuwd naar de reactie van Huib. Samen ruimen ze de ontbijtboel weg en gaan naar boven. Janet start haar laptop op en activeert WEC. Al snel verschijnt Huib.

“Goedmorgen dames, hoe is het met jullie? Zijn jullie een beetje bekomen van de schrik?” 

“O, dus je weet wat er gisteren is gebeurd?” vraagt Claire.

“Ja, natuurlijk! Op de achtergrond ben ik altijd aanwezig!” bevestigt Huib.

“O, nou, dat is een geruststellende gedachte!” zegt Claire en ze wil direct over haar avontuur met Lotte beginnen, maar Huib is haar voor!

“Ja, die Lotte Cohen! Wat een verschrikkelijk lot is haar ten deel gevallen! Haar man Bert was naar Auswitz gebracht en daar bij aankomst direct ter dood gebracht. Gelukkig is jou oma gered, Claire!”

“O, dus dat van Bert wist je al? Hoe dan?” is de reactie van Janet.

“Kijk, toen ik op zoek ging kwam ik dat allemaal tegen! Toen wist ik ook dat het om de Lotte ging, waar ik verkering mee heb gehad. Ze maakte het uit toen ik ging varen!”

“O, dus dat is ook echt waar!” vraagt Janet. 

“Jazeker, ik heb er behoorlijk last van gehad. Ik was heel gek op haar!”

 Dan stokt het gesprek een poosje. Er zit een stukje emotie vast tussen de twee op de bank en de, anders zo goedlachse, Huib.

Een paar momenten later is het Huib die de stilte weer verbreekt.

“Zo, hebben jullie al nieuwe plannen? Je moet me wel gebruiken hoor! Ik kan helpen om een hoop vragen te beantwoorden! The Sky is the Limit, zogezegd, letterlijk, dus!”

“O, ja, maar dat ga ik zeker doen hoor Huib, maar. nu even niet! We zijn nog aan het bijkomen van wat we tot nu toe hebben beleefd!” reageert Janet, terwijl Claire knikkend naast haar zit.

“We wilden alleen dit even van je weten. Hartelijk dank voor je verhaal en tot later!” besluit Janet en klikt op ‘EXIT’.

De deur zwaait open!

“Met wie waren jullie aan het skypen?” klinkt het uit het verbaasde hoofd van Sjors. “En, wat hebben jullie dan beleefd, waar je nog van moet bijkomen?” Hij heeft kennelijk het nodige opgevangen en wil nu toch zeker een antwoord.

“Nee, hoor, we waren echt aan het skypen!” zegt Janet, zo onschuldig mogelijk. En ze liegt niet eens.

“Hé, doe is niet zo geheimzinnig! Wel apart toch, dat je hier zit met mam! Vooruit, wat is er aan de hand!” dringt Sjors aan.

“O, ik moet dringend weer naar beneden, hoor! De vaatwasser moet ik nog aanzetten!” Claire staat direct op en verlaat de slaapkamer.

“Nou, kom op! Wat waren jullie aan het doen?” zegt Sjors ongeduldig. 

Janet merkt, dat Sjors niet af te poeieren is, dus ze denkt na. “Wat zal ik hem vertellen? Zou hij het geheim kunnen houden!” Ze heeft zeker helemaal geen zin in die irritante vriendjes van hem en vooral niet in die nuffige vriendinnetjes.

“OK dan!” begint ze. “Ik wil je wel iets vertellen, maar je moet het echt voor je houden, hoor! Niemand mag er maar iets over horen! Beloof je dat?” “

Ja, ja, ja!” zegt Sjors ongeduldig. “Vertel nou maar!”

Janet begint te vertellen. Over de ontdekking en de eerste reizen. Sjors staat in de deuropening te luisteren.

“Ja, hoor duhuh. Kom nou toch; wat een onzin zeg. Denk je nou echt dat ik zo’n verhaal slik? Waar zie je me voor aan, zeg?” 

“Ja, als je me niet gelooft, dan moet je het maar eens mee gaan maken, toch?”

”Ja, laat me die game maar eens zien! Want dat is het natuurlijk! Gewoon een ordinair computerspelletje!”

Nu is Janet toch wel een beetje getergd. Ze weet dat Sjors heel veel met dinosaurussen heeft gespeeld, toen hij klein was. Hij is er helemaal door geobsedeerd geweest. Hij heeft er plaatjesboeken over gehad en heel veel van die plastic beesten. Ze zijn ook naar van die parken geweest, waar je bewegende modellen van die beesten kon zien. Hij heeft dat in het begin best wel een beetje eng gevonden.

“OK, moet je horen.” zegt Janet. “Als we nu eens naar de dino’s gaan?”

“Ja, hoor, naar die hele echte. Dan laat ik jou daar opeten door en T-Rex!” zegt Sjors schamper.

“Nou, vooruit dan! Kom hier naast me zitten op de bank!” instrueert Janet.

Nadat Janet de laptop heeft opgestart en de WEC heeft geactiveerd verschijnt Huib.

“Hallo Janet! En wie heb je nu weer naast je?”

“O, dit is Sjors, mijn broer!” antwoordt Janet.

“Jeetje, kan hij met je praten en je zien? Dat is wel een heel knappe game!” fluistert Sjors.

“O, hallo Sjors!” zegt Huib.  “Dit is geen game hoor! Dit is WEC; de Wormhole Exploration Couch!” vult Huib aan.

“Ja, duhuh, zal wel! Laat dan eens zien! Hahaha!” lacht Sjors, met meewarige blik.

“O, je bent wat sceptisch; dat begrijp ik wel. Het is niet echt iets alledaags, reizen door de tijd.!” zegt Huib. “Maar hoe kan ik je overtuigen? Zullen we een reisje maken dan, Sjors?” vraagt Huib.

Janet springt er meteen in: “Ja, Huib,  Sjors was vroeger gek op dinosaurussen! Misschien is dat een leuk avontuur?”

“Wel, ja, doe maar! Hahaha!” lacht Sjors. Huib komt op stil te staan met het draaiende zandlopertje op zijn borst.

”Waar is hij nu gebleven?” wil Sjors weten.

“O, hij zoekt alles een beetje bij elkaar!” reageert Janet onverschillig. “Wacht maar even af!”

Even later verschijnt Huib weer.

“Ik heb het hoor! Zijn jullie er klaar voor? En… Denk eraan als je daar bent , nergens iets aan veranderen hè!”

 “Ja, we zijn klaar!” antwoordt Janet snel en drukt direct op ‘GO’!

De draaiende spiraal verschijnt en de gele bubbel sluit hen snel in. Sjors zit een beetje wezenloos om zich heen te kijken. Weldra zitten ze in de blauwe draaiende tunnel.

“O, dit waren die lichtflitsen!” mummelt Sjors terwijl zijn gezicht steeds serieuzer wordt. Na enkele ogenblikken, verdwijnt de blauwe tunnel en de gele bubbel. Daar zitten ze dan, op de blauwe bank, midden in een soort van regenwoud. Sjors kijkt verschrikt om zich heen.

“Waar zijn we? Zijn we echt hier? Hoe kan dit? “ wil hij weten en staat op van de bank. Daar staat hij dan, in T-shirt, spijkerbroek en op pantoffels.

“Ja, dit is echt!” antwoordt Janet terwijl ze haar mobiel uit haar achterzak haalt. Op haar scherm klikte ze op de knop ‘Current time/place’ er direct verscheen : ‘Jura, 175 million year BC, Pangea’!

“Kijk, Sjors, hier zijn we!” zei Janet.

“ Hè, Jura is een tijdperk, inderdaad 175 miljoen jaar geleden. En Pangea was het super continent toen, voordat dat uit elkaar brak en waaruit Amerika en Europa, Azië en Afrika zijn ontstaan!”

Hij kijkt nog eens goed om zich heen. De bomen en planten zien er toch wel heel anders uit dan wat hij gewend is. Reuze varens en vreemde palmsoorten. Bomen met geschubde stammen en takken.

“Hoe kan dit? Zijn we hier echt?” vraagt Sjors weer, terwijl hij de planten om zich heen aanraakt. Die zijn heus wel echt.

Ze lopen met grote stappen een stukje door het bijna ondoordringbare woud. Na enige tijd komen ze op een soort open plek; alleen wat lage begroeiing, met hier en aar een soort naaldboom. Plotseling horen ze een zwaar ronkend geluid. Vooral Sjors schrikt hevig als er boven de bomen een reusachtige libelle verschijnt. Die duikt naar beneden en scheert over hun hoofden. Het dier, een insect van bijna een meter breed, strijkt neer op het blad van een reusachtige varen. Janet en vooral Sjors, staan als aan de grond genageld naar het enorme insect te staren.

“Zou hij gevaarlijk zijn?” stamelt Sjors, terwijl hij langzaam naar het dier toe loopt. Na enkele meters staat hij oog in oog met het dier en ziet dat het een kleiner insect in zijn bek heeft. Al kauwend gaat die vlieg naar binnen Ook die vlieg is van ongelooflijke afmetingen; wel vijf centimeter lang. Gebiologeerd staat hij dat te bewonderen en Janet komt voorzichtig naast hem staan.

“Als die libelle dat kan kauwen, kan hij ook op je vinger kauwen. Dus, wat mij betreft, gevaarlijk!” fluistert ze in zijn oor.

Voorzichtig lopen ze achteruit en laten het beest met rust. Ze lopen een stuk verder over de open plek. Aan de overkant, toch al gauw een kilometer bij hen vandaan, begint het oerwoud weer. Plotseling staat Sjors stil.

“Kijk, daar, tussen die bomen! Ik zie een kop van een dier! Wat een kop zeg! Zo groot als dat van een paard, maar dan wel heel anders!”

Dan komt die, bijna ronde, kop met kleine oogjes, langzaam vooruit uit het bos. De kop zit natuurlijk aan een nek! Langzaam steekt die nek steeds verder uit het bos. Eerst één meter, dan nog een meter, en nog één, en nog één! De  grond onder hun voeten begint licht te trillen; het dier komt verder naar voren. Sjors en Janet kijken met steeds groter worden ogen naar wat daar heel langzaam vanuit het bos op hen afkomt. Al gauw wijkt de begroeiing opzij en daar verschijnt het enorme lichaam van het reuzen reptiel.

“Wauwauw, mijn hemel! Wat een enorm beest zeg!” gilt Sjors. “Volgens mij is dit een brontosaurus!”  

Eenmaal uit het bos richt het dier zich in volle lengte op en begint te eten van de hoogste toppen van de dichtstbijzijnde naaldbomen, zo’n tien meter boven de grond. De enorme staart van het dier, zeker tien meter lang, zwiept vervaarlijk van links naar rechts, allerlei planten en jonge bomen omver maaiend. En…. hij is niet alleen! Al snel komt er een tweede, een derde, een vierde. Ja, een hele kudde komt vanuit het bos de open plek op stampen. Het is een magnifiek gezicht, heel imposant. De dieren zijn véél groter dan de grootste olifanten. Uiteindelijk lopen er een stuk of zeven te eten.

Janet en Sjors staan vol ontzag en bewondering naar het schouwspel te kijken. Ineens klinkt er een afgrijselijk gekrijs boven hen. Verschrikt kijken de twee omhoog en duiken direct ineen. Er zeilt een ontzettend groot vogelachtig beest over hen heen, zo’n twintig meter boven de grond. Een heel lange bek met vervaarlijke tanden aan een te kleine kop.  Een kop met een raar, lang uitsteeksel aan de achterkant. Enorme vleugels, een spanwijdte van ongeveer een meter of 6 dragen het dier door de lucht.

Sjors gilt het uit van enthousiasme: “Ongelooflijk, wat een enorme beesten! Is dit echt? Ben ik hier echt? Is dit geen film of zo?”

“Hoe zou ik dat hebben moeten regelen? Een film? Voor jou?” vraagt Janet, een beetje ironisch.

Het grote vliegende beest draait in cirkels over de open plek. Plots is hij uit het zicht . Janet en Sjors lopen een stukje verder. Dan verschijnt de reuzenvogel weer en komt in een duikvlucht nu recht op hen af! Kennelijk om prooi te bemachtigen. Janet ziet hem het eerst en stoot Sjors aan!

“Lopen!” gilt ze, terwijl ze zich omdraait en richting de bosrand begint te rennen.

Sjors reageert niet direct; weet niet waarom zijn zus zo gilt en staat een beetje verdwaasd om zich heen te kijken. Als hij het monster ziet, aarzelt hij even en zet het dan op een lopen, zijn zus achterna. Het grote vliegende monster nadert met klappende vleugels en afgrijselijk gekrijs. De twee zoeken in paniek hun weg tussen de begroeiing door; Janet struikelt bijna! Sjors grijpt haar bij een arm en voorkomt dat ze tegen de grond gaat. Gillend rennen ze verder terwijl ze de bek van het dier boven zich horen dichtklappen. Mis! En verder rent het tweetal. Plotseling deinst Janet terug. Ze moet uitwijken voor een enorm pissebed. Wel een meter lang! Ze slaakt een kreet van ontzetting als ze overheen springt. Sjors struikelt over het kruipende gevaarte. Door de aanraking rolt het dier zich onmiddellijk op! Sjors krabbelt overeind en kijkt recht in de bek van het vliegend gevaar! In een oogwenk draait hij zich om en rent verder naar het bos. Weer klapt de enorme bek van de reuze ‘vogel’ vlak achter hem dicht. Weer mis! Op het nippertje verdwijnt Sjors tussen de enorme stammen van het bos. Achter één van die stammen vindt hij Janet. Zij staat hijgend en nat van het zweet uit te puffen.

“Is ie weg?” stamelt ze. 

“Ja, op een haar na gemist, gelukkig!” verzucht Sjors.

De grote vogel, of eigenlijk vliegend reptiel, is net op tijd uitgeweken om zich niet te pletter te vliegen tegen de bomen. Met een gracieuze bocht vloog hij weer terug naar de open plek en landt daar. Dat is ook wel een heel gek gezicht. Hij staat op de grond met de vleugels half opgevouwen langs zijn lichaam.  De opgevouwen vleugels staken wel een meter of twee boven hem uit. Nu lijkt het wel een zeilboot met twee zeilen. Het dier begint in de richting van het bos te lopen. Steeds maar klappend met zijn enorme bek met rijen scherpe tanden.

Op de grond is het beest duidelijk onbeholpen en komt dus maar amper vooruit tussen de begroeiing. Ineens zien ze, dat het met zijn bek iets van de grond oppakt. Het is de opgerolde reuzenpissebed. Die verdwijnt zonder enig probleem in het vliegende monster.

“Ik denk, dat ik naar huis wil!” fluistert Janet, angstig.

“Nou, ik zou nog best even willen blijven, hoor, maar het is hier eigenlijk wel erg gevaarlijk. Maar hoe komen we weer thuis? Ik zie die bank niet meer!”

Janet pakt haar mobiel uit haar achterzak.

“Kijk!” zegt ze en swipet  naar beneden.

“Kom dicht bij me staan!” vervolgt ze en drukte op ‘HOME’. En plotseling zitten ze weer in de gele bubbel op de blauwe bank en vliegen door de draaiende tunnel. Enkele ogenblikken later zijn ze weer veilig in de kamer van Janet.

“En…. geloof je het nu? Denk je nog steeds, dat het een computerspelletje is?” wil Janet weten.

“Nou, ja ik vond het wel fantastisch, maar eigenlijk ook wel eng. Maar je hebt me wel overtuigd, dat tijdreizen met dit WEC-ding echt kan!” antwoordt Sjors, nog altijd onder de indruk van wat hij die dag heeft beleefd.